در سال 1342 فرزندی به نام خوبیار عاشوری از پدری واعظ و مداح اهل‌بیت عصمت و طهارت (ع) و مادری سراپا آكنده از عشق به خاندان نبوت، عاشق سرور و سالار شهیدان در روستای دَمُگ از توابع شرقی شهرستان میناب، مصادف با سال روز تبعید رهبر کبیر انقلاب حضرت امام خميني (ره) دیده به جهان گشود و در آغوش گرم و پرمهر خانواده‌ای مذهبی و انقلابی، در دامن مادری دل سوز و خوش‌اخلاق و پدری مهربان، ولایت مدار و مردم‌دار، رشد و نموّ پیدا کرد؛ مانند نهال نوپای انقلاب، ایشان هم از سال 1342 پا به‌پای انقلاب اسلامی رشد کرد. پدر ایشان که از مبارزان انقلاب اسلامی بود در تظاهرات انقلابی مردم میناب شرکت کرده و دستگیر شدند.

 از تبعید امام راحل چندين سال مي‌گذشت. شهيد نوجوانی 15 ساله بود که نهال سال چهل‌ودو انقلاب به ثمر نشت و انقلاب به پیروزی رسید. این نوجوان در آغوش گرم خانواده مشغول کار و فعالیت بود. پس از پیروزی انقلاب ابتدا برادر بزرگ ایشان در سال 1361 به جبهه حق علیه باطل عازم شد. ایشان در کنار خانواده بودند تا این‌که در سال 1363 که سالی غم‌انگیز برای ایشان بود و پدر عزیز و بزرگوارش را در این سال از دست داد، شهید سرپرستی خانواده‌ی خود را بر عهده گرفت و در سال 1366 ازدواج كردند. پس از ازدواج شور و شوق حضور در جبهه او را بر آن داشت که به نداي رهبر و مقتدای خویش لبیک گفته و به نبرد با رژیم بعثی عراق بپردازد. پس از گذشت حدود پنج تا شش ماه حضور در جبهه، از ناحیه شکم و سینه مجروح گردید. ایشان پس از شش ماه و در طول درمان دوباره عازم جبهه شدند.

 شهید همچنان بااقتدار تمام برای دفاع از میهن، اسلام، قرآن، ناموس و آب‌وخاک ایران اسلامی تا آخرین روزهایي که در قید حیات بودند تلاش کردند و دست از دامان امام راحل برنداشتند؛ تا اینکه در خردادماه سال 1367 شربت شهادت را نوشیدند.